Choć każde dziecko potrzebuje miłości i uwagi, to dzieciom z zaburzeniami psychoruchowymi są one szczególnie potrzebne. Ich zachowania, męczące dla otoczenia, im samym sprawiają poważne problemy i przykrości. Biorąc pod uwagę wciąż rosnącą liczbę dzieci z tego typu zaburzeniami, warto wiedzieć, jak z nimi postępować, by okazać jak najwięcej zrozumienia i wsparcia. Właśnie dlatego przygotowaliśmy „kodeks” zachowań i postaw, które w tym pomogą.
- Uporządkowanie – dzieciom z ADHD należy jak najlepiej organizować środowisko zewnętrzne, co jest również ważnym elementem ewentualnego wspomagania farmakologicznego. Pamiętajmy, że takie dzieci żyją w ciągłym wewnętrznym chaosie i z poczuciem niezlokalizowanego niepokoju, dlatego wszystko, co je otacza powinno mieć ład.
- Wykazujmy się zrozumieniem i wsparciem – takim dzieciom z uwagi na ich dysfunkcje ciężej jest znaleźć przyjaciół, trudniej odnosić sukcesy i trudniej usłyszeć pochwały. Starajmy się wypełniać te luki i ułatwiać drogę dotarcia do celu.
- Wprowadzaj rutynę – to część uporządkowania, o którym wspominaliśmy w pierwszym punkcie. Stałe pory wstawania, kładzenia spać, jedzenia czy obowiązków da im poczucie bezpieczeństwa i stałości tego, co je otacza. Dodatkowo, dzieci nadpobudliwe potrzebują więcej czasu na odpoczynek i regeneracje, a taki porządek dnia im to ułatwi.
- Ograniczaj bodźce – ponieważ dziecko łatwo się rozprasza, należy starać się, aby w jego domu panował spokój. Należy unikać puszczania głośnej muzyki, częstych wizyt gości, domowych imprez czy używania wielu urządzeń elektronicznych na raz. Trzeba zadbać, aby dziecko skupiło się na jednej czynności w danym momencie, a więc nie pozwalajmy na jedzenie i oglądanie telewizji itp.
- Zabawy sensoryczne – dotykanie, wąchanie, smakowanie i doświadczanie to niezwykle ważne elementy terapii dzieci nadpobudliwych. Właśnie dlatego powinieneś szukać sposobów na rozbudowywanie świadomości sensorycznych, najlepiej poprzez zabawę. Możesz także wspomagać się produktami obciążeniowymi (np. kołderki ułatwiające zasypianie i wyciszanie czy kamizelki do noszenia na codzień) – aktywnie wspomogą one terapię, a także będą wsparciem w kojeniu emocji.
- Planuj – dzieci z ADHD nie znoszą szybkich i niespodziewanych zmian. To co nagłe, wprowadza do ich życia zamęt i może skończyć się równie nagłym rozchwianiem. Dbajmy więc o szczegółowe plany, w które wprowadzimy nasze dziecko.
- Zorganizuj miejsce pracy – każde dziecko w wieku szkolnym, zwłaszcza nadpobudliwe, powinno mieć wygodne i ciche miejsce pracy, z małą ilością rozpraszających przedmiotów wokół. Najlepsze będą jasne meble i organizery, w których poukładamy niezbędne szkolne akcesoria, takie jak kredki, długopisy itd.
- Dawaj szansę wypowiedzi – jako rodzic dziecka nadpobudliwego staraj się dawać możliwość wyrażania opinii i od razu staraj się porządkować wszystkie jego chaotyczne i często niespójne wypowiedzi.
- Rozbudzanie ciekawości – staraj się rozbudzać zainteresowania swojego dziecka i angażować go w konkretne działania. Pamiętaj, aby cały czas towarzyszyć mu w procesie realizacji konkretnych celów, starając się porządkować poszczególne etapy.
- Sztuka elastyczności – jeśli nadpobudliwe dziecko nie jest Twoim pierwszym, dotychczasowe metody wychowawcze mogą nie działać. Dzieci z ADHD wymagają jasnych reguł, ale nadmierny rygoryzm często daje skutek odwrotny do zamierzonego.
- Bądź towarzyszem – twoje dziecko potrzebuje troski i uwagi, a więc staraj się towarzyszyć mu w zabawie, w trudnych momentach (które w ich przypadku nie są oczywiste), a także w czynnościach wyciszających i relaksacyjnych. Twoja obecność jest dla niego niezwykle ważna!
- Konfrontuj – staraj się konfrontować dziecko z konsekwencjami jego zachowań. Przypominaj mu i podpowiadaj, jak postępować, aby lepiej organizować czas i móc korzystać ze wskazówek. Jak najczęściej pokazuj co się stanie, jeśli […].
- Przypominajki – dziecko z zaburzeniami pobudliwości ma trudności z zapamiętywaniem, kojarzeniem faktów i co za tym idzie wykonywaniem obowiązków. Staraj się więc zostawiać, np. karteczki z konkretnymi zadaniami i planami dnia.
- Nie obwiniaj się i pracuj nad sobą – nic dziwnego, że mając w domu tak żywe dziecko, często niesforne, i ty – rodzic stajesz się impulsywny i nie postępujesz „właściwie”. Jeśli zdarzy ci się zareagować agresją, spróbuj sobie wybaczyć. Obowiązkowo przeproś dziecko i działaj dalej, starając się uczyć panowania nad emocjami. Jeśli uważasz, że nie dajesz rady, poproś o pomoc specjalistę – to nic wstydliwego!
